Zestaw Wojen Wandejskich: Ludobójstwo francusko-francuskie + Czarna księga rewolucji francuskiej + Kubek Wandea

Całość stanowi pięćdziesiąt artykułów najwybitniejszych autorów francuskich. Wśród nich Pierre Chaunu, znawca historii XVIII wieku, Stephane Courtois, redaktor słynnej "Czarnej księgi komunizmu", Jan Tulard, znawca epoki napoleońskiej czyReynald Secher, autor "Ludobójstwa francusko-francuskiego" w Wandei. Najbardziej znany z tej książki, i szeroko cytowany, jest esej „Od rewolucji francuskiej do rewolucji październikowej”, który pokazuje jak wiele przywódcy bolszewików zaczerpnęli z „doświadczenia francuskiego”.

"Rewolucję francuską przedstawiano z reguły jako prawowitą i godną chwały, jako święto braterstwa i dojrzałe dzieło „rozumu”, na które czekały wieki. Tymczasem wydarzenia, które sie na nią złożyły, stanowiły jeden z najbardziej krwawych rozdziałów historii, inaugurujacy tragiczna serię rewolucji i konfliktów, które naznaczyły historię Europy aż po połowę XX wieku. (…) Na pomysł wydania Czarnej księgi rewolucji francuskiej wpadliśmy w czasie rozmowy z jednym z autorów tego zbioru. Pomyśleliśmy o zebraniu prac najlepszych specjalistów w jednym dziele, które byłoby jednoczesnie „sumą” i „brewiarzem”. Suma „niedomówień historiografii rewolucyjnej”, zawierająca analizę najważniejszych wydarzen, jednocześnie budujących i burzących, oraz filozoficznym i politycznym brewiarzem, zawierającym portrety i poglądy przeciwników rewolucji, których perspektywa, bynajmniej nie archaiczna, bardzo przenikliwie pokazała charakter nadchodzących czasów totalitaryzmów i demokracji. Antologia ta wreszcie dokumentuje ślepą przemoc ideologii rewolucyjnej."

Renaud Escande OP

Rewolucja francuska była przez ponad sto lat pierwowzorem i punktem odniesienia dla wszystkich, którzy wystepowali przeciw monarchiom określanym jako „absolutne” oraz dyktaturom i autokracjom w rodzaju tej, jaka istniała w Rosji carskiej.

Prof. Stephane Courtois

Redaktor Czarnej ksiegi komunizmu

„Czarna księga rewolucji francuskiej” to nie polemiczny esej, który powtarza argumenty znane wszystkim zainteresowanym. To zbiór, który lepiej pomaga zrozumieć i przeszłość, i współczesność. Te ksiażke powinni przeczytać wszyscy, którzy biorą udział w zyciu publicznymi umysłowym; bo przeciez tamta Rewolucja ciagle trwa.

Marek Jurek

Robespierre, który w latach 1793–1794 patronował polityce terroru i dechrystianizacji, mówił o konieczności zaprowadzenia we Francji „despotyzmu wolności”. Zatem im wiecej terroru i krwi, tym wiecej wolności i braterstwa. Właśnie dlatego „Czarna księge rewolucji francuskiej” należy czytać razem z „Czarną ksiegą komunizmu”. W obu przypadkach próba zbudowania raju na ziemi skończyła sie dla milionów ludzi koszmarnym piekłem.

Prof. Grzegorz Kucharczyk

Wydanie w Polsce – gdzie wciąż jeszcze pokutują stereotypy jednostronnie pozytywnego a nawet apologetycznego obrazu dobrodziejstw rewolucji – Czarnej księgi rewolucji francuskiej jest przedsięwzięciem niezwykle pożytecznym i zasługującym na jak najszerszą recepcję. To książka, która powinna być „niezbędnikiem” każdego nauczyciela historii i lekturą przynajmniej każdego, kto mniema o sobie, że jest inteligentem.

Prof. Jacek Bartyzel

Czarna księga rewolucji francuskiej to dzieło 47 autorów — w tym takich tuzów historiografii, jak J.-P. Brancourt, P. Chaunu, S. Courtois, S. Giocanti, E. Le Roy Ladurie, D. Paoli, J.-Ch. Petitfils, R. Secher, J. Sévillia, J. Tulard, S. Vajda, J. de Viguerie — zredagowany przez R. Escande'ego zbiór esejów na temat rewolucji francuskiej. Kilku autorów jest już znanych polskiemu czytelnikowi — P. Chaunu, znawca historii XVIII wieku, S. Courtois, redaktor Czarnej księgi komunizmu, J. Tulard, znawca epoki napoleońskiej, E. Le Roy Ladurie, J. Sévillia, J. K. Petitfils i R. Secher, autor Ludobójstwa francusko-francuskiego; pozostali stanowczo zasługują na poznanie. Dodajmy: wszyscy autorzy są wyśmienitymi pisarzami i walory literackie książki dorównują jej wartości naukowej

Dr Janusz Ruszkowski


W tej książce francuski historyk Reynald Secher (ur. 1955) podejmuje bolesny, wprost traumatyczny temat z historii Francji: wojny wandejskie. Była to w sumie jedna przewlekła wojna domowa rozpoczęta w 1793 roku, gdy w trakcie rewolucji Francja stała się republiką. W Wandei, północno-zachodniej części kraju, w obronie religii i monarchii wybuchło powstanie – głównie chłopskie. Po jego stłumieniu doszło do represji mających zdaniem autora charakter ludobójstwa. Władze republiki oczekiwały od armii całkowitej eksterminacji ludności Wandei. Secher szczegółowo przedstawia historię wojen, przywołuje bardzo obfity, wstrząsający materiał w postaci dokumentów, relacji i danych statystycznych w celu zobrazowania przebiegu wydarzeń oraz ustalenia faktycznej liczby ofiar i zakresu strat materialnych. Źródła są w dużej mierze lokalne, często prywatne, odnalezione przez autora wśród mieszkańców Wandei. Teza o ludobójstwie wywołała we Francji żywy spór. Jego stawką jest niesławna rola Francji jako „prekursorki” totalitarnej przemocy, której ofiarą padła Europa w XX wieku. Secher, sam urodzony na terenie Wandei, od kilku dekad prowadzi walkę z „pamięciobójstwem” – walkę trudną, bo każdy naród wolałby zapomnieć o takich tragediach, jak we Francji sprawa katarów, protestanckich kamizardów w XVIII wieku czy szuanów w czasie rewolucji. Obecnie niektórzy parlamentarzyści francuscy chcą uznania wojen wandejskich za ludobójstwo.