Łukasz Grześkowiak - Ubooty na Morzu Śródziemnym 1943-1944. Zagłada

Alianckie lotnictwo pokrywało swym zasięgiem cały obszar Morza

Śródziemnego i było w stanie reagować błyskawicznie na obecność wrogich

okrętów podwodnych. Zastosowali zaskakującą Niemców taktykę zwaną

„Swamp”. Po wykryciu U-Boota przez samolot, zespół okrętów wojennych

utrzymywał U-Boota pod wodą tak długo, aż w końcu kończył mu się tlen na

 pokładzie lub też baterie akumulatorów ulegały wyczerpaniu.

Oprócz

 bezpośrednich ataków na okręty, alianci przeprowadzali także naloty na

ich bazy – co znacznie wydłużało okres naprawczy jednostek znajdujących

się w stoczni.

 

Pomimo trudności, niemieckie dowództwo do

 końca wojny na Morzu Śródziemnym wysyłało tam kolejne U-Booty. Nie

odnosiły tam spektakularnych sukcesów jak zatopienie lotniskowców Eagle i

 Ark Royal czy pancernika Barnham w latach 1941-42, ale nadal potrafiły

siać niemałe zagrożenie.

 

Okazało się wkrótce, że

niemieckie U-Booty nie są zdolne do powstrzymania alianckich inwazji. W

okresie 1943-44 przyszło im zmierzyć się z aż czterema: na Sycylii w

lipcu 1943, Salerno we wrześniu 1943, Anzio w styczniu 1944 oraz w

południowej Francji w sierpniu 1944 roku.

 

Ze wszystkich U-Bootów oddelegowanych na akwen Morza Śródziemnego w latach 1941-44 nie powrócił żaden…

 

W

 książce opisano każde zatopienie lub trafienie alianckich jednostek

przez niemiecką U-Bootwaffe. Wyszczególniono także każde zniszczenie

U-Boota. Opisy ataków oparte są na źródłach National Archives and

Records Administration and the US Navy Department Library Naval History

& Heritage Command z siedzibą w Waszyngtonie, National British

Archives at Kew z siedzibą w Londynie oraz brytyjskie archiwa BBC.

Najważniejszymi dokumentami podczas pisania tej książki były dzienniki

pokładowe zarówno niemieckie, jak i alianckie, raporty

śródziemnomorskiego FdU oraz raporty sporządzone na podstawie

przesłuchań niemieckich załóg, które dostały się do niewoli.